ย้อนรอยทางรางรถไฟสายหอเกียรติภูมิ...

   ชึกชัก...ชึกชัก...เด็กๆ มักถูกสอนอย่างนี้เสมอว่า รถไฟต้องวิ่งชึกชัก นั่นเป็นเมื่อครั้งที่ฉันยังตัวเล็กจิ๋ว สมัยยังไม่มีรถไฟฟ้าทั้งลอยฟ้าและใต้ดิน และก็เป็นเสียงรถไฟหลังยุครถไฟหัวจักรไอน้ำ ซึ่งปู่ย่าตายายของเราก็มักเล่ากันว่า เขาใช้ไม้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง เด็กๆ อย่างเราก็ได้แต่จินตนาการไปว่า “คนใส่ฟืนจะเหนื่อยขนาดไหนนะกว่าเจ้ารถไฟจะลากผู้โดยสารและตู้เหล็กของมันไปถึงจุดหมายปลายทาง” 

วังบางขุนพรหม อลังการงานศิลป์...สงบงามเหนือกาลเวลา

   วังที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดในประเทศไทย วิจิตรตระการด้วยการก่อสร้างตามแบบสถาปัตย์กรรมยุโรป ตั้งสง่างามอยู่ริมน้ำเจ้าพระยามากว่า 100 ปี คือ วังบางขุนพรหม

ย้อนตำนาน...วันวารแห่งพระราชวังพญาไท

   บนถนนราชวิถี ในพื้นที่เดียวกันกับโรงพยาบาลพระมงกุฎฯ เป็นสถานที่ตั้งของพระราชวังอันเป็นที่รักของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 มีนามว่า พระราชวังพญาไท

วัดปทุมวนราม ราชวรวิหาร” พื้นที่เว้นวรรคใจกลางกรุงฯ

   ในยุคของการค้านำคุณธรรม พื้นที่แทบทุกตารางเมตรใจกลางเมืองมีค่ามากกว่าทองคำ อาคารซีเมนต์ทันสมัยแข่งขันกันผุดโผล่ราวกับดอกเห็ด แน่นขนัดจนแทบไม่มีที่ว่างให้ปอดได้หายใจและไร้มุมสงบทางจิตวิญญาณให้พึ่งพิงอาศัยสยบความเร่าร้อนของความอยากได้ใคร่มีของคนเมือง     

ลุงไสว ศรียา ต้นไม้ในหัวใจ บันไดสู่ความสุข

   “อยู่กับต้นไม้อายุยืน  มีแต่รอยยิ้ม มองไปก็เห็นแต่ผลผลิต” 
ลุงไสว ศรียา วัย  65 ชาวบ้านวังยายฉิม ตำบลหินตั้ง จังหวัดนครนายก  เกษตรกรผู้หลงใหลและมีความสุขกับการปลูกและขยายพันธุ์เหล่าไม้ดอก ไม้ผลนานาชนิด จนได้รับการยืนยันจากใจจริงลุงว่ามีสุขภาพจิตดีก็เพราะต้นไม้นี่แหละ

ปัญญา ปุลิเวคินทร์ สุขกายใจ ใต้เงาไม้ ในร่มพ่อ

   ความรู้ที่แจกจ่ายไปด้วยความรัก ความภาคภูมิใจ ทำให้ ปัญญา ปุลิเวคินทร์ ได้รับการขานนามว่า “อาจารย์” จากผู้คนทั่วสารทิศ

ตักโกละ – ตะกั่วป่า

   “ตะกั่วป่า” ตำนานแต่เดิมกล่าวว่าเป็นเมืองท่าสำคัญเมืองหนึ่งทางฝั่งทะเลตะวันตก ราว พ.ศ. 200-300 พวกกลิงคราษฎร์ในอินเดียตะวันออกเฉียงใต้ถูกปราบปรามและอพยพเลียบชายฝั่งทะเลตะวันตกมาถึงเมืองตะกั่วป่าและเมืองใกล้เคียง ผู้คนจึงเรียกเมืองนี้ว่า “ตักโกละ”หรือ “ตกโกล” (ตักกล ภาษาสิงหล แปลว่า กระวาน) เนื่องจากบริเวณนี้อุดมไปด้วยเครื่องเทศ

“น้ำส้างคำ” บ้านคำม่วง

   “ยายเกิดมาก็เห็นบ่อนี้เลย ต้นมะม่วงป่าก็โตขนาดนี้แหละ” ยายเปลื่อง แสนวิเศษ แห่งบ้านดอนม่วง อ.หว้านใหญ่ จ.มุกดาหาร เล่าย้อนให้ฟังถึงการเกิดมาของน้ำส้างคำ

แสมสารผ่านกาลเวลา

   สะพานทอดยาวจากชายฝั่งลงสู่ผืนมหาสมุทร เรือประมงน้อยใหญ่ลอยลำบนผืนน้ำ โยงใยสายเชือกผูดมัดเสาไม้ บ้านเรือนหลากหลายเรียงรายทอดตัวตามความยาวของท่าเรือ บ้านเรือน 2 พันกว่าหลังคาเรือนแออัดยัดทะนานในพื้นดินแหลมยาวที่รู้จักกันในนามบ้านช่องแสมสาร ต.แสมสาร อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี

อยู่ดีมีสุข

จิตรกรรมวัดภูมินทร์ ย้อนเรื่องเมืองน่าน

   สมัยวัยเยาว์เมื่อคุณพ่อคุณแม่พาไปไหว้พระทำบุญตามวัดต่างๆ เข้าโบสถ์วิหารที่ไหนก็จะพบภาพวาดบนฝาผนัง สงสัยและไม่เข้าใจว่าเขาวาดไว้เพื่ออะไร แต่ด้วยสีสันและลวดลายแปลกตานี่แหละที่ดึงดูดให้เด็กตัวเล็กๆ ยืนมอง แต่ก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เห็นนั่นเลย

“บ้านน้ำเค็ม” ความสุข(เล็กๆ) หลังสึนามิ

   “ครั้งหนึ่งน้ำเค็มเคยมีเศรษฐกิจเป็นอันดับหนึ่งของเมืองไทย เป็นช่วงที่เขาทำแร่ ส่วนยายทำแพขนานยนต์ รายได้วันหนึ่งไม่ต่ำกว่า 4-5 พัน (ในสมัยนั้น) เงิน 100 บาทแทบไม่มีค่าอะไรเลย”