Index

คำนาม (noun) คือ คำที่ใช้เรียกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ และนามธรรม แบ่งออกเป็นประเภทต่าง ๆ ได้แก่ คำนามเอกพจน์และพหูพจน์ คำนามทั่วไปและคำนามเฉพาะ คำนามที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม คำนามนับได้และนับไม่ได้ และคำนามที่กล่าวถึงสิ่งต่าง ๆ ในลักษณะเป็นกลุ่ม

คำสรรพนาม (pronoun)  คือ คำที่ใช้แทนคำนามและข้อความที่กล่าวถึงมาแล้วหรือกำลังจะกล่าวต่อไป เพื่อจะได้ไม่ต้องกล่าวซ้ำ แบ่งออกเป็นประเภทต่าง ๆ ได้แก่ คำสรรพนามที่ใช้แทนบุคคล คำสรรพนามที่แสดงการชี้เฉพาะ คำสรรพนามที่ไม่ชี้เฉพาะ คำสรรพนามที่ใช้เชื่อมประโยคย่อยไม่อิสระเข้ากับคำนามหรือสรรพนามอื่นที่ต้องการขยาย คำสรรพนามที่ใช้เมื่อประธานและกรรมเป็นคนเดียวกันหรือสิ่งเดียวกัน คำสรรพนามที่ใช้ในการถามคำถาม และคำสรรพนามที่ใช้แสดงว่าบุคคลหรือสิ่งนั้นกระทำหรือรู้สึกเช่นเดียวกันต่อกัน

คำกริยา (verb)  คือ คำที่แสดงอาการ การกระทำ หรือบอกสภาพของประธานของประโยค แบ่งออกเป็นคำกริยาแท้หรือคำกริยาหลักและคำกริยาช่วย

คำคุณศัพท์ (adjective)  คือ คำที่ใช้ขยาย บรรยาย หรือประกอบคำนามหรือสรรพนามให้มีความหมายชัดเจนขึ้น

คำกริยาวิเศษณ์ (adverb) คือ คำที่ใช้ขยายคำกริยา คำคุณศัพท์ คำกริยาวิเศษณ์อื่น หรือประโยค

แบ่งออกเป็นคำกริยาวิเศษณ์บอกอาการ บอกสถานที่ บอกเวลา บอกระดับ บอกความถี่ เน้นคำหรือข้อความ บอกทัศนคติ และเชื่อมความ

คำบุพบท (preposition)  คือ คำเชื่อมประเภทหนึ่งที่แสดงให้เห็นว่าคำนาม กลุ่มคำนาม หรือคำสรรพนามที่ตามหลังมีความสัมพันธ์กับส่วนอื่น ๆ ในประโยคอย่างไร

คำสันธาน (conjunction) คือ คำที่ใช้เชื่อมความ กล่าวคือ เชื่อมคำ กลุ่มคำ หรือประโยคที่มีใจความสมบูรณ์เข้าด้วยกัน หรือเชื่อมประโยคย่อยไม่อิสระ/ประโยคใจความรองเข้ากับประโยคย่อยอิสระ/ประโยคใจความหลัก