ภาพจาก Web Site http://www.vcharkarn.com/uploads/images/3.jpg ข้อมูลภาพ ณ วันที่ 13-8-57

          ถ้าพูดถึงคำว่า “พิการ” คนเราคงนึกถึงบุคคลต่างๆ ซึ่งมีข้อจำกัดในการเข้าไปมีส่วนร่วมในสังคม เนื่องจากมีความบกพร่องทางการเห็น การได้ยิน การเคลื่อนไหว การ
สื่อสาร จิตใจ อารมณ์ พฤติกรรม สติปัญญาและการเรียนรู้ แน่นอนที่ว่า บุคคลเหล่านี้ ซึ่งมีข้อจำกัดในการปฏิบัติกิจกรรมในชีวิตประจำวัน ยากที่จะเป็นที่ยอมรับกับสังคมในปัจุบัน
แล้วบุคคลเหล่านี้สมควรที่ได้รับโอกาสทางสังคมหรือไม่ และพวกเค้าจะเป็นภาระกับสังคมหรือป่าว วันนี้จึงขอแนะแนวทางการอยู่ร่วมกันระหว่างสังคมกับคนพิการ ด้วยแนวทาง
ดังนี้
          จัดลำดับความคิดและมุมมองที่มีต่อผู้พิการเสียใหม่ อย่าให้ความบกพร่องทางการร่างกายและจิตใจของผู้พิการ ทำให้มุมมองของสังคมมองว่าพวกเค้าน่ารังเกียจ
จงสนับสนุนให้คนพิการสามารถดำรงชีวิตอิสระ มีศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์และเสมอภาคกับบุคคลทั่วไป เป็นการสร้างแรงกระตุ้นทำให้บุคคลเหล่านี้มีความหวัง ที่ใช้ชีวิตอย่าง
คนปกติทั่วไป และไม่รู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าและไม่มีความหมายในสังคม ผู้พิการแบ่งออกเป็น 2 ประเภทใหญ่ ดังนี้
          บุคคลพิการแต่กำเนิด ร่างกายที่สมบูรณ์เป็นสิ่งที่พ่อแม่หวังเป็นลำดับแรก เมื่อรู้ว่าจะมีสมาชิกตัวน้อยๆ เพิ่มมาในครอบครัว แต่บางครั้งก็อาจมีสิ่งที่ไม่คาดหวังเกิดขึ้น
ได้ โดยเฉพาะเรื่องความพิการ โดยตามสถิติแล้วผู้พิการแต่กำเนิด แบ่งออกเป็น 5 กลุ่มใหญ่ ดังนี้
          1.กลุ่มอาการดาวน์ เกิดจากความผิดปกติของโครโมโซม ทำให้พัฒนาการล่าช้า
          2.กลุ่มหลอดประสาทไม่ปิด เกิดจากหลอดประสาทเชื่อมปิดไม่สมบูรณ์ระหว่างตัวอ่อนมีอายุได้ 23-28 วันหลังปฏิสนธิ เกิดได้จากทั้งปัจจัยทางพันธุกรรมและสิ่งแวดล้อม
เช่น การขาดโฟลิกในครรภ์มารดา หรือได้รับสารเคมีระหว่างตั้งครรภ์ บางครั้งรุนแรงถึงขั้นเสียชีวิตได้
          3.กลุ่มปากแหว่งเพดานโหว่ เกิดจากพันธุกรรมและ สิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะ เรื่องโภชนาการ แต่ปัจจุบันสามารถรักษาได้โดยการผ่าตัด
          4.กลุ่มแขนขาพิการ เกิดจากการสร้างอวัยวะผิดปกติตั้งแต่ในครรภ์ จากหลายสาเหตุ เช่น การใช้ยาระหว่างตั้งครรภ์ การได้รับสารพิษ หรือ ติดเชื้อ ทำให้เกิดความพิการ
          5.กลุ่มกล้ามเนื้อเสื่อมพันธุกรรม เกิดจากพันธุกรรมของยีน มักเกิดในเด็กผู้ชายเมื่ออายุ 3-4 ขวบ ทำให้ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เพราะกล้ามเนื้ออ่อนแรงลงเรื่อย ๆ
          มีน้องคนหนึ่งที่เป็นบุคคลพิการกลุ่มแขนขาพิการ ได้เล่าประสบการณ์และความรู้สึกที่อยากจะให้สังคมให้การยอมรับบุคคลพิการในสังคม “สวัสดีคะ หนูชื่อ A (นามสมมุติ)
หนูเกิดมาก็ขาพิการทั้งสองข้างคะ เนื่องจากเกิดจากการสร้างอวัยวะผิดปกติตั้งแต่ในครรภ์คะ แต่หนูก็ไม่เสียใจนะคะ กลับดีใจด้วยซ้ำที่มีโอกาส ได้ลืมตาออกมาดูโลก หนูรักแม่
คะ และแม่ก็รักหนูมาก ถามว่าคิดมากไหมที่เกิดมาพิการ ไม่คะ เพราะความพิการมันไม่ได้ทำให้คุณค่าในตัวหนูด้อยกว่าคนอื่น หนูชอบเล่นดนตรีคะ ชอบที่จะเล่นไวโอลีนเสียง
เพลง เสียงไวโอลีนทำให้หนู รู้สึกว่าตัวเองไม่แตกต่างกว่าคนอื่น และดีใจด้วยที่เป็นที่ยอมรับในกลุ่มเพื่อน อยากฝากให้ บุคคลพิการทั่วโลกเลยนะคะ อย่าท้อแท้คะ เราก็เป็น
มนุษย์เหมือนกับทุกคน เรามีจิตใจ เรามีความรู้สึก อย่าโกรธตัวเองที่เกิดมาเป็นแบบนี้ และขอให้สังคมยอมรับคนอย่างพวกหนูด้วยนะคะ”

ภาพจาก Web Site http://www.oknation.net/blog/home/user_data/file_data/201208/27/40035644a.jpg ข้อมูลภาพ ณ วันที่ 13-8-57

          บุคคลพิการโดยประสบอุบัติเหตุ ในรายของกลุ่มนี้ อัตราการเกิดอุบัติเหตุในแต่ละปีของประเทศไทยสูงขึ้นทุกปี โดยเฉพาะในช่วงที่มีเทศกาล เช่น เทศกาลปีใหม่,
เทศกาลสงกรานต์ เป็นต้น อัตราการเสียชีวิตนั้นสูงมาก แต่ก็มีอีกหลายส่วนที่ต้องกลายเป็นผู้พิการโดยประสบอุบัติเหตุ สาเหตุหลักมาจากการดื่มสุราของมึนเมาและขับรถ ทำให้
เกิดอุบัติเหตุในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่คืออีกสาเหตุที่ทำให้บุคคลพิการในสังคมมีมากขึ้น
          มีบุคคลพิการท่านหนึ่ง ได้เล่าประสบการณ์และอยากฝากข้อคิดให้เยาวชนรุ่นหลังได้รู้และทราบไว้ ดังนี้ “ผมเองในวันนั้น ถ้าผมเลือกที่จะเชื่อ แม่ ผมก็คงไม่พิการเหมือน
ในวัน แม่ห้ามผมแล้วครับ ในวันนั้น มันเป็นวันที่ฝนตกหนัก ผมตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนที่ใต้ถุนบ้าน ท่ามกลางฝนที่ตกและฟ้าร้องกัน โครมคราม เพื่อนผมคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า เฮ้ย
เหล้าหมดวะ ไปซื้อเหล้ากัน เพื่อนผมพูดเสร็จมันก็ลุกขึ้นด้วยสภาพที่ มึนเมามาก แม่ผมบอกว่า อย่าไปเลยลูกพอเถอะ เมาแล้ว ฝนก็ตกหนัก ผมลังเลอยู่นิดหนึ่ง เพื่อนผมก็พูดว่า
ลูกแงหรอวะ ไม่กล้าปอดอะดิ มึงไม่ไปกูไปเอง มันพูดเสร็จก็ค่อมมอเตอร์ไซด์ สตาร์ทเครื่องเตรียมตัวขับออกไป ผมกระโดดขึ้นซ้อนและพูดว่า ใครว่ากูปอด กูไปด้วย หลังนั้นผม
กับเพื่อนก็ออกมา ทิ้งแม่ที่ยืนมองด้วยความเป็นห่วงอยู่ ออกมาไม่นานครับ เสียงรถมอเตอร์ไซด์ชนกับรถกระบะ ผมลงไปนอนอยู่กับพื้น หัวกระแทกพื้นอย่างแรง ส่วนเพื่อนผม
ตายคาที่ครับ ผมรู้สึกตัวอีกทีอยู่โรงพยาบาล แม่ร้องไห้แทบขาดใจ ผมขยับแขนซ้ายกับขาซ้ายไม่ได้ หมอบอกว่าเป็นอัมพาตครึ่งซีก ความรู้สึกผมในตอนนั้นคือ ถ้าเป็นแบบนี้
ตายไปเลยดีกว่า เวลาผ่านไป ผมกายภาพจนเดินได้ แต่ก็ไม่ปกติครับ แขนซ้ายก็ขยับไม่ได้ เวลาเดินแขนก็ต้องห้อยไป แต่ทุกวันนี้ผมมีชีวิตที่ดีขึ้น ผมประกอบอาชีพด้วยการเลี้ยง
ปลาครับ โดยมีแม่และลูกชายเป็นกำลังใจทำให้ผมมีความหวังที่จะมีชีวิตต่อไป หวังว่าเรื่องราวของผมคงจะเป็นอุทาหรณ์สอนใจเยาวชนในยุคนี้นะครับ”

ภาพจาก Web Site http://www.siamsport.co.th/_ImagesNews/120911C7Q91800.jpg ข้อมูลภาพ ณ วันที่ 13-8-57

          สรุปได้ว่าบุคคลพิการตั้งแต่กำเนิดและบุคคลพิการโดยประสบอุบัติเหตุล้วนแต่เป็นบุคคลที่สังคมต้องให้การยอมรับมากกว่าที่เป็นอยู่ ซึ่งในปัจุบันจึงมีการก่อตั้งศูนย์การ
เรียนรู้ในชุมชนเพื่อฟื้นฟู่และพัฒนาคนพิการขึ้น เพื่อให้บุคคลพิการสามารถใช้ชีวิตในสังคมได้ สามารถดูแลตัวเองและประกอบอาชีพได้ ผู้พิการภาระหรือโอกาสในสังคม หลาย
คนที่ได้อ่านบทความนี้คงจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้ว บุคคลพิการจะสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุขและมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับผิดปกติทางร่างกายได้ ต่อเมื่อได้รับโอกาสจากสังคม
ตัวอย่างเล่น นิค วูจิซิค บุคคลพิการชื่อดังของโลก เขาก็สามารถสำเร็จการศึกษา คว้าปริญญาตรีด้านการค้า เอกการวางแผนด้านการเงินและบัญชี มาครองได้สำเร็จ มาถึงวันนี้
เขาได้เดินทางตามความฝันของเขาด้วยการเป็นนักเขียนชื่อดัง หรือจะเป็น โทนี่ มาเลนเดน นักดนตรี นักแต่งเพลง และนักร้องชาวอเมริกัน ขณะที่คุณแม่ตั้งท้องได้กินยาซึ่งมี
ฤทธิ์เป็นยานอนหลับนั้น มีผลทำให้เขาเกิดออกมาเป็นทารกไร้แขน แต่เค้าก็ไม่เคยย่อท้อกับชีวิตที่ต้องเป็นบุคคลพิการ เห็นไหมครับ ถ้าเราให้โอกาสกลุ่มคนเหล่านี้ เค้าก็จะมี
ชีวิตและความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

เอกสารอ้างอิง
...........................................................................................................................
ภาพประกอบ จาก Web Site
-http://www.vcharkarn.com/uploads/images/3.jpg
-http://www.oknation.net/blog/home/user_data/file_data/201208/27/40035644a.jpg
-http://www.siamsport.co.th/_ImagesNews/120911C7Q91800.jpg